W 1983 roku powstała Ludowa Armia Wyzwolenia Sudanu. Ten partyzancki ruch dążył do oddzielenia południowej części Sudanu i utworzenia niepodległego państwa. Na czele grupy stał John Garang, który później został prezydentem. Wojna południa z północą trwała dwadzieścia lat. W roku 2005 Sudan Południowy stał się obszarem autonomicznym, na mocy pokojowego porozumienia zawartego w stolicy Kenii. W styczniu 2011 roku odbyło się referendum w sprawie niepodległości Sudanu Południowego. Prawie 99% glosujących poparło stworzenie niepodległego państwa. W dniu 9 lipca powstał niepodległy Sudan Południowy, którego stolicą została Dżuba.
Sudan Południowy zlokalizowany jest we wschodniej części Afryki. Od północy graniczy z Sudanem, ze strony wschodniej z Etiopią, od południa z Kenią Ugandą oraz Demokratyczną Republiką Konga, a od strony zachodniej z Republiką Środkowoafrykańską.
Ludność zamieszkująca Sudan Południowy jest bardzo zróżnicowana etnicznie. Istnieje ponad 200 grup etnicznych, posługujących się różnymi językami. Wśród języków plemiennych najbardziej rozpowszechniony jest język dinka. Językiem urzędowym jest jednak angielski. Na co dzień używa się też arabskiego, który także był językiem urzędowym, jeszcze w 2011 roku.
Głową państwa jest prezydent Salva Kiir Mayardit, który wcześniej zajmował stanowisko wiceprezydenta, kiedy na czele kraju stał John Garang. Pełni on jednocześnie funkcje szefa rządu. Jest również naczelnym dowódcą Ludowej Armii Wyzwolenia Sudanu. Parlament Sudanu Południowego jest jednoizbowy. Podobnie jak w wielu innych niepodległych państwach prawo zapewnia niezależność sądownictwa.
Prawie połowę ludności Sudanu Południowego stanowią przedstawiciele plemienia Dinka. Około 10% mieszkańców tego państwa to Nuerowie, prawie 7% osoby należące do plemienia Azande. Plemię Bari to około 5% wszystkich mieszkańców Sudanu Południowego. Niewielką część społeczeństwa stanowią też Arabowie i Szyllukowie.
Ponad połowa mieszkańców tego afrykańskiego kraju jest chrześcijanami, w tym przeważająca ilość to wyznawcy Kościoła rzymskokatolickiego. Około 30% stanowią ludzie wyznający religie plemienne. Mniej więcej 6% społeczeństwa to muzułmanie.
Słabo rozwinięta gospodarka Sudanu jest uzależniona w dużej mierze od sektoru rolnictwa. Najczęściej uprawiane rośliny to bawełna, trzcina cukrowa, orzeszki ziemne czy sorgo. Na terenie Sudanu Południowego znajdują się plantacje drzewa tekowego, które przeznaczone jest na eksport. Bardzo duże znaczenie dla gospodarki ma wydobycie ropy naftowej. Największym importerem tego surowca są Chiny. Transport ropy jest źródłem sporu Sudanu Południowego z Sudanem.
Sudan Południowy cieszy się niepodległością dopiero rok czasu. Niestety, w kraju panuje nędza, szerzy się korupcja. Ludność nie może czuć się w nim bezpiecznie. Finansowe wsparcie z innych krajów nie pomogło Sudanowi wyjść z wszechobecnej biedy. Wskaźnik umieralności dzieci jest bardzo wysoki. Umiera także wiele kobiet w trakcie porodu. Ogromna ilość osób codziennie głoduje i nie ma dostępu do wody pitnej. Ogłoszenie niepodległości nie oznaczało niestety zakończenia walk z Sudanem. Na terenach przygranicznych wciąż trwały spory. W lutym podpisano pakt o nieagresji, jednak już w następnym miesiącu doszło do nieporozumień, związanych z regionami naftowymi. W kwietniu Sudan ogłosił, że jest w stanie wojny z Sudanem Południowym.